Bomen

De camping, waar ik afgelopen einde middag, avond en nacht verbleef, was gelegen in een natuurpark (Cascade Meadows in het gebied van Pine, nog steeds Oregon). Zoals er zo veel zijn in de gebieden waar ik ben geweest. Er was wifi, dus ik dacht "even mijn administratie bijwerken". Helaas, de camping had wifi, maar die deed het niet, en men wist ook niet goed wat te doen. Ik vermoed dat veel van die staatscampings door vrijwilligers gerund worden. Dus dit verslagje probeert 2 dagen weer te geven. Oei, onthouden, vergeten, veel gezien!

Vanaf McMinnville heb ik vrijwel steeds over rustige wegen gereden (McMinville, Salem, Bend, en dan iets verder richting Pine). Heerlijk. Eerst kwam er een gebied met akkerbouw (graan en gras), verder nog grasveredeling, vermoed ik, en kleine en grote fruitteelt (bessen, druiven en dus wineries, fruit), en hazelnoten. Zeer vruchtbare grond, te zien aan de gewassen en de huizen van de grote boeren. Het landschap was lichtglooiend, niet hoog (tussen 200 en 700 m), beetje als de Ardennen.

Langs de weg zag ik regelmatig aangereden dieren (herten, vogels, das, vos). Zij konden de eeuwige jachtvelden gaan bezoeken, misschien ook mooi. Maar onderweg ook 2 levende vossen gezien, die rustig stonden te kijken naar het verkeer, leek het. En tig kilometers met zo goed als kaarsrechte wegen, maar ook veel rustig zwieren met de motor door wegen met vele bochten, bijna net als in de Europese berggebieden. Het profiel van de banden weer een beetje gelijkmatig gebruikt. En precies dezelfde motor tegemoet gekomen als van mij. Verder zie je 95% Harleys, 5 % BMW, en nog 1 % anders.

Later zag ik bossen met velden van lavabrokken. Een duidelijk vulkanisch gebied. Op enige afstand enkele hoge besneeuwde bergtoppen, overweldigend mooi.

Op de camping die begroeid was met bijna geen boom, een enorme vlakke bergweide op 1200 m, zie de naam, zag ik wat zwaluwen en enkele zg. Mountain Bluebirds. Prachtige vogeltjes. Ik ben nog vergeten te zeggen dat ik onderweg en boven de camping regelmatig hoog in de lucht grote zwarte roofvogelachtige vogels zag zweven. Ik denk dat het gieren waren. Het was moeilijk daar een scherpe foto van te krijgen. Ondertussen had ik verscheidene mensen geproken, zeg maar buren, die mij van alles vertelden over hun leven (militair, vrouw gestorven; leerkracht, alleenstaand), en adviezen gaven over het vervolg van mijn reis. Adviezen die ik dit keer deels opvolgde, maar vaak niet kon opvolgen omdat het gauw veel wordt.

Het werd tegen de avond buiten zo koud, vooral ook door de stevige wind, dat ik lekker vroeg in mijn warme donzen slaapzak kroop.

De volgende ochtend:

Vandaag wilde ik richting Ashland, via Crater Lake, en daarna nog wat verder. Vele kilometers heb ik gereden door bossen, met grote cedars en andere naaldbomen. Onderweg kwam ik dorpen tegen die heerlijk profiteerden van toeristische aanloop, en die hun nostalgische huizenbouw daarop aanpasten. Cowboys bestaan hier nog echt, maar echt niet overal!

Crater Lake. Een enorm kratermeer op ongeveer 2000 m hoogte, de kraterwand uiteraard nog hoger, nog helemaal rondom besneeuwd, temperatuur net iets boven 0, of zoals ze hier, in de USA, soms cynisch zeggen net boven 32 graden (dan lijkt het wat warmer). Lekker fris in ieder geval. En hier had je een aantal lekkere bochtjes naar beneden (ik reed van noord naar zuid).

Toen ik daarna stopte op een rustplek, kwam er net een, ja, Triumph, aanrijden (Triumph Tiger 955). De bestuurder vertelde dat Ashland de moeite waard was om te bezoeken. Dus heb ik daar een motelletje gezocht, een paar kilometer van het centrum (een stuk straat van 500 m lang), en ben na een heerlijke douche (het was inmiddels ongeveer 20 graden), de stad (die straat) ingewandeld. En laten daar nu cafees en restaurantjes zijn! Ik had tussen de middag al ergens een lekkere salade gegeten, dus warm eten hoefde niet. Ik hoorde wat muziek en ging een Ierse pub binnen. In Ashland heb ik 3 pinten (porters) gedronken en ondertussen met de barvrouw (een Belgische Venezolaanse Amerikaanse), en enkele gasten (o.a. een muzikant die daar veel Ierse liederen speelde en zong), gesproken. Over mijzelf, hen, het leven hier en daar enz.

Het was tijd om naar het motel te gaan. Welterusten!