Een bos

Het was een heiïge dag. Er hing een mooi waas van vochtige lucht boven de kust. Fris nog. Maar al gauw brak de zon door. Voor de afwisseling ben ik van Trinidad weer een stukje naar het noorden gereden. Tot Klamath River Bridge, waar je het dal van de Klamath River inkijkt. Dat is dezelfde rivier als ik gevolgd heb via de Klamath River Highway. Deze stille binnendoor- achterafweg buigt op een gegeven moment weg van de rivier (naar het zuiden). Misschien omdat daar een gebied begint dat gereserveerd is voor de oorspronkelijke bewoners (indigenous people), de Klamath indianen, die dus o.a. Casino's uitbaten. Na de brug ben ik omgekeerd. Op de terugweg zag ik een aantal Elks.

Bovendien ging ik de Patrick Point Drive in, die een stuk door het National Redwood Park slingert. Ik kon bijna niet meer rijden, werd aan de kant getoeterd door auto's die de weg vaak gebruiken denk ik; zo overweldigend en indrukwekkend zijn die bomen. Niet eentje, maar veel: de ene boom nog dikker, rechter, maar vooral hoger dan de andere. Ik ben ergens op een parkeerplaats gestopt om bij te komen! Natuurlijk wat foto's gemaakt. Maar ik geloof niet dat die mijn indrukken kunnen weergeven. Er zijn er een heel groot bos vol van!

Ik heb mijn ogen uitgekeken. En misschien daarom heb ik, gek genoeg, wel die reusachtige bomen, maar geen enkele reusachtige dwerg gezien! Waar zijn die dan gebleven? Of heb ik er gewoon overheen gekeken?

Afijn, niks aan te doen. Nog bij een bezoekerscentrum binnen geweest. Wat informatie gelezen, maar het bleef toch steken. Gelukkig zag ik een parkopzichter, in groenbruine kleding, en lange laarzen aan. Hij had een parkwachtershoed op. Die moest ik even hebben! Mister, hoe mooi het bos ook is, maar ik heb iets gemist. Waar zijn de reuzenkabouters, die bij de bomen horen? Hij keek een beetje geschrokken naar mij op (het was een nogal kleine man). Nee, zei hij, en keek schichtig in het rond. Die bestaan helemaal niet! Hee, ik knipperde met mijn ogen, en toen ik iets terug wilde zeggen, was hij zonder dat ik het had gezien, verdwenen, alsof hij er niet geweest was!

Even op een bankje zitten. Een magische dag. Daar krijg je honger van.

Later na teruggekeerd te zijn in Trinidad, ben ik Trinidad Head, een heuvelachtige rots in de grote stille Zuidzee, opgewandeld. Heel mooi uitzicht op de Pacific Ocean, vogels, stilte, paadje door de bosschages. Zo nu en dan een bankje, kijken naar de zee, en of ik niet een walvis kan spotten. Geen walvis te bekennen.

Op de terugweg een heerlijke espresso gedronken, met een aardbeimuffin erbij. Lekker!

Morgen, zaterdag weer verder op de Pacific Highway. Ik ben benieuwd!