Calgary, calgary, Calgary? Olympisch!

Afijn, wachten is wachten tot er niks gebeurt (gebeuren is een aktief werkwoord); dit lijkt een onmogelijke zin. Dan is het klaar!

Maar, zo gemakkelijk kom ik er niet vanaf. Vandaag werd ik, bij wijze van spreken, gewekt door het geluid van de zonnestralen, die mijn slaapkamer binnendreunden.

Heerlijk heb ik in de zon, achter het vensterglas, zitten ontbijten, mails lezen (wat zijn die mensen aan de andere zijde van land en water toch vroeg aktief! Oh ja, 8 uur tijdsverschil. Jullie lopen voor. Jullie zijn 8 uur ouder dan ik, haha! Maar het is geweldig om op deze afstand toch veel nabijheid te voelen! Ben ik eigenlik wel vertrokken van waar ik altijd was?

Maar goed, enkele zaken wilde ik regelen vandaag. Allereerst een acculader, geschikt voor 110 V, en voor de motor, en zo klein mogelijk. Want, mocht het ooit gebeuren dat de motor nog arriveert, dan moet hij wel starten. Zal hij wel, maar je weet nooit. En in een warehouse, waar de krat naar toe gaat, hebben ze mogelijk niet voldoende laders. Bovendien wil ik een acculader hebben, in heel Noord en Zuid Amerika 110 V, voor het geval dat.

Daarna heb ik het stadstreintje, denk er aan dat Calgary extreem uitgestrekt is en een beetje groter dan de Mortel of Amsterdam, genomen naar Downtown. En vervolgens naar Galgary University. En daar zag ik, nu de zon scheen, en het helder was,  boven Downtown heel in verte prachtige en hoge bergen, wit besneeuwd. Waw! Downtown bestaat vooral uit mooi gevormde wolkenkrabbers. En wat zie ik: er komt een rookpluimpje uit. Ze hebben de haard aangestoken!

Even verder met mijn verhaal. Lekker rustig over het universiteitsterrein (campus) gewandeld, kleine koffie gedronken (hoe ziet hier een espresso er uit?), door enkele gebouwen, bibliotheek, social sciences etc., Kinesiologie, en ik stond oog in oog met de O.O. (Olympic Oval) zoals ze dat hier noemen. Vlug naar binnen. Prachtig gebouw, mooie glad afgestreken cementvloeren, vlaggen en foto's. Maar waar IJS? Ach, nog langer wachten: augustus! Wies schaatst voorlopig niet in Calgary. Dan maar motorrijden.....oh, sorry.

Jullie merken al dat mijn verhalen steeds langer worden. Ja, ik ben me aan het vervelen. En voel me ook wel alleen. Troost: dat is niet anders dan ik had verwacht.

Maar in het hotel aangekomen, lees ik mijn mails: mijn motor is vrijgegeven in Montreal. Nu nog naar Calgary, zou niet lang duren, zeggen ze (toch 4000 km.). En dan daar nog anderssoortige douaneformaliteiten afwikkelen. Maar er is hoop!

See, hear you,

Wies

: