Opa zoekt douane

Pieter heeft niet stilgezeten en laat weten dat het vrijgeven van de motor in Montreal er aan zit te komen. En de mensen in Montreal lijkt het beter toch de motor naar Calgary te laten komen. Daar moet de douane dan ook nog hun kritische licht laten schijnen op de toelaatbaarheid op de Canadese wegen, en wie weet wat nog meer.

Ik heb de Calgary customs gevonden via internet. Op Calgary airport. Daar laat ik me met de hotel-shuttle naar toe brengen. Zoekend waar die mensen hun bureau hebben, word ik geholpen door een zeer vriendelijke volunteer, die er veel zijn daar (dat is niet een canadese volendamse). Zij brengt mij naar het douanebureau. Maar daar verwijzen ze me, na mijn probleem voorgelegd te hebben, waar ik een eenvoudige, snelle en goedkope oplossing voor vraag, door naar een andere afdeling, nl. de commercial customs. En deze zit een eindje verder, te ver om te lopen en men kan het niet goed uitleggen. Ik krijg het adres mee. Taxi, die baalt dat de afstand vanuit het vliegveld, en dus de omzet, niet groot is. Maar hij brengt me waar, blijkt, ik wezen moet.

Daar word ik vriendelijk, binnen een minuut, geholpen. Het zou een eitje zijn, zei hij geloof ik. Heeft de taxi niet gewacht, vroeg hij. Nee ik dacht daar 2 uur te zitten.

Afijn, ik loop weer terug naar de luchthaven (het was niet ver, en ik begin te wennen aan het te voet afsnijden van de route). Daar neem ik een bus naar downtown Calgary.

Ik moet echt wel wennen aan de uitgestrektheid van de stad. Plek en benzine genoeg, hoewel? Downtown ga ik eerst maar eens naar het tourist office, dat zich bevindt in de Calgary tower. Ik dacht even dat die toren een middeleeuws verdedigingswerk was!

Maar goed, informatie en brochures meegekregen. De touristinformatrice raadde het ten zeerste af nu te gaan rijden in de bergen, want het was hier en daar slippery. Ik zag op tv inderdaad regelmatig auto's in de sneeuw naast en onder de rijweg liggen. Bergen!

Ik vroeg om een stadswandeling. Het werd een leuke historische wandeling, met o.a. het fort waar Canada was begonnen, zei de medewerkster. Wanneer de wandeling te ver was, kon ik ergens halverwege ook een stadstrein nemen, een soort tram.

Tja, je raadt het al: het viel met die afstand wel mee. Wat ook opviel: het leek bijna een uitgestorven stad, alleen auto's, (bijna) geen fietsen. Veel ruimte. Bijna alles lijkt nieuwgebouwd. Klopt ook. Het land in deze vorm is nog heel jong. Ik heb overigens geen bruine kroeg gezien. Het was eerlijk gezegd ook wel behoorlijk koud, dus de terrasjes (waar?) waren nog niet open. Dus het borreltje heb ik gemist. Wel een klein kopje koffie, met gebak, gehad. Klein zei ik, nl. de kleinste die ze hadden. Is volgens mij nog altijd een halve liter.

Langzamerhand werd het tijd naar de treintram te gaan. Deze bracht mij een eind in de goede richting van mijn hotel, maar eerst de supermarkt in om mijn avondeten en een grote fles water in te slaan.

Daarna: dit verslag, brochures bekijken, mails en berichten bekijken (hee, er staan reacties op van mijn "opa-familie, Lois en Mahlik, en hun papa en mama), enkele mails versturen. Ondertussem liggen jullie al lang te slapen, stelletje.......

Tenslotte: In Canada hanteert men het metrische stelsel (kilometers etc.) en graden Celsius.

Groeten   Wies