Taartjes

Vandaag zijn we vanuit Springdale dwars door het prachtige park Zion, via een pas van meer dan 3000 m. over Mount  Carmel, en daarna verder naar het noorden naar Bryce Canyon (ook in Utah) gereden. De weg er naar toe was al de moeite waard. Randen rotsformaties, een mooi meanderend riviertje, vee, vakantiedorpen. En dat allemaal op hoogtes tussen 1200 en meer dan 2000 m.

In Bryce, alles boven de 2000 m, zijn we eerst dwars door het park naar het achterste deel gereden. Eigenlijk rijd je dan door pijnboombossen. Omdraaien, en op naar......

Het taartenfestijn! We hebben in dit park een verzameling taartjes voorgeschoteld gekregen, dat houd je niet voor mogelijk. Zie enkele foto's.

Vanuit de weg door het park, kun je aan 1 zijde steeds een parkeerplaats opdraaien. Van daaruit loop je een klein stukje en kijk je over de rand naar beneden steeds in taartjesland. Wat ikzelf extra fantastisch vond, zijn de vergezichten die je hebt boven de taarten uitkijkend. Kilometers verder kijk je over een vlakte, en tegen (weer) een rotswand aan. Het gekke is dat je van het smullen van de taartjes een volle buik krijgt. Het zijn er eigenlijk te veel. Gek hee!?

Na dit smulfestijn zijn we richting Page gegaan, naar het zuid-oosten (Colorado). Onderweg: zeer lange rechte wegen, bijna geen verkeer. Steeds houdt het niet op met het genieten (ook bijna volgegeten) van de omgeving. Rotsformaties, droogte, soms een boerderij met regeninstallaties, en tenslotte Page met zijn Lake Powell, een enorm stuwmeer, gevoed door de Colorado River en zijrivieren.

Morgen een Quick Scan van de Grand Canyon (eigenlijk heb ik een hekel aan de term QS).