Verhaal zonder eind?

Waar verhaal? Verhaal aan de haal. Moet het denk ik nog een keer schrijven. Eeeeeeeehk.

Helaas, om een lang verhaal kort te maken: ik schreef een flink verslag van de laatste dagen, terwijl ik in een prachtige lounge van Triumph Bentley Motors in Kelowna zat, waar je eigenlijk juist niet wilt zitten, en waar ik gisterenavond ben aangekomen uit Creston.

Ik was vertrokken uit de omgeving van Cranbrook, nota bene een plaats die genoemd is naar de stichter van Nederlandse afkomst en de overgrootvader, of misschien nog groter (zeker weten) van iemand die sommigen van de lezers kennen (Gerard, Dick en Leo). Ja, zeker weten, zelf gezien!

Stopte in Creston, een kleinere plaats iets westelijk en tegen de grens van de USA aan. Onderweg vanuit Calgary, naar het zuiden, had ik een agrarisch landschap gezien, rondom de Cowboy trail geloof ik, in een breed dal. Nog steeds toonde het land droog en geel (door de koude). Maar toch mooi. En weinig gasstations, dus opletten en regelmatig bijvullen! Misschien herhaal ik hier en daar, maar soms schrijf ik een stuk, dat door een ongetwijfeld stomme aktie van mij als sneeuw voor de zon verdwijnt, en dus een andere onomkeerbare en niet precies terug te vinden gedaante heeft aangenomen.

Afijn, opletten op benzinetankststions, overstekende herten, beren (weer een beer geschoten), havikken, valken, vis- en andere arenden, wilde kalkoen, en de weg en de bermen en bosranden. Ik tankte in Creston, startte en reed weg. Maar hoorde terwijl ik reed een gierend geluid, en merkte dat het mijn motor himself was. Vlug gestopt, en contact om. Maar het stopte niet, ook niet nadat ik de eerste versnelling inschakelde om hem te laten afslaan (gaf uiteraard 0,0 gas). Daarna met de remmen voor en achter vol er op, kreeg ik het blok stil, maar met moeite.

Wat nu?

Kort gezegd, buurman erbij, telnrs. gehaald, een tower (sleepbedrijf) gebeld, die wel zou weten wat te doen, waar naar toe. Het was zondag van een lang weekend, maandag ook een vrije dag (Victoria day). Nog iemand uit de buurt er bij, maar het bleek dat de dichtstbijzijnde Triumph dealers 500 km ver weg zaten (Calgary of Kelowna). Dorie! Potverpietjetralala. We overlegden, ik durfde niet de motor te starten omdat ik bang was iets nog erger kapot te maken. Jim, degene die zich het laatst bij het groepje had gevoegd, stelde voor (het was toch weekend, alles dicht) de motor naar zijn huis te duwen, en met mij na te denken en te bekijken wat het beste te doen. Hij had zelf een zeer oude BMW RS, die hij zelf onderhield.

Jim was iemand die sinds een tijd weer in zijn ouderlijk (en groot) huis, met 6 hectare grond, woonde. Hij bleek zeer handig, had les gegeven in Vancouver op een Industrial Design Academy/university, techniek en furnituredesign. Verder had hij nog veel andere dingen gedaan, o.a. in een TBS kliniek gewerkt.

Hij was gepensioneerd, werkte binnenshuis, buitenshuis, voor anderen etc. aan allerlei "projects", tegelijkertijd. In het huis was geen computer, geen wifi (waifai), maar verder was elke ruimte bomvol met spullen, dus ging hij iedere ochtend, en ik ook, naar een cafe om met zijn gekregen i-pad, dat is een soort postbode, te e-mailen. En koffie te drinken, en zijn vrienden te ontmoeten en afspraken te maken over karweitjes, projects, etc. etc. Behalve dit alles ben ik met Jim ook bij tig (ruwe schatting) mensen op bezoek geweest; wel enorm leuk en interessant.

Dus had ik mijn Nederlandse dealer gemaild voor advies (maar 9 uur tijdsverschil), die me vervolgens midden in de nacht wakker belde.

Verder had ik dinsdagochtend contact met een Triumphzaak in Spokane, USA, die het dichtste bij zat, maar deze vertelde dat hij nu niets voor mij kon doen. Iedereen vond het moeilijk om de zaak te beoordelen. Mijn eigen dealer stelde voor om de motor weer te proberen aan de gang te krijgen en naar Kelowna te rijden.

Dinsdagmiddag moest Jim naar Sandpoint, in de USA, ritje van 250 km om daar iets te laten doen (zodat hij een eigen knaldemper voor zijn truck kon maken van roestvast staal), ander project. We probeerden de motor uit, en hij deed het. Ik reed met hem mee, ik op mijn motor, hij met zijn truck. Prachtige rit, de motor deed het, ik had ook meteen een Visa voor de USA, en we aten wat op het einde van de middag in Big Daddy, vlak voor de grensovergang en aan de Kootenay (?) rivier.

Volgende dag ging ik op weg naar Kelowna, maar proberen. Een mooie route uitgezocht, 2 ponten over van bergstuwmeren. Een van die meren was 160 mijl lang. Omheenrijden? Nee, het veer nemen. 's Avonds kwam ik in Kelowna aan, waar ik een camping vond. Geen problemen gehad, wel onderweg allerlei mensen gesproken.

En dan vroeg op, naar de dealer die echt wilde proberen mij ergens tussen te schuiven. Dat gebeurde, en na 1 1/2 uur werk zei de service manager dat ze de computerdiagnose hadden gedaan, niks op te zien, maar dat ze bij verder kijken de boosdoener vrijwel zeker te pakken hadden. Een klein splintertje staal was tussen twee kabeltjescontacten van de solenoid (bij de startmotor) terechtgekomen, onterecht trouwens, en had kortsluiting veroorzaakt. DAT MOEST HET ZIJN GEWEEST.

Morgen naar het zuiden, richting Osoyoos, grens USA. Dan een stuk verder de bergjes oversteken west, en langs de kust verder zuidwaarts. Ik moet op tijd in San Francisco zijn, waar ik Odette hoop te ontmoeten en om vanuit daar een rondje (?) natuurparken te rijden.

Tot de volgende keer, lieve vriendjes en vriendinnetjes, en grote en kleine lezertjes.