Waar blijft de motor?

Voor ik aan mijn verslagje begin, even iets uitleggen. Het kan zijn dat jullie soms de datum bij de verhaaltjes vreemd vinden. Misschien komt dat doordat er een tijdsverschil van 8 (of soms) 9 uur is. Ik loop eigenlijk wat achter. En daarom komt het dat jullie nooit een verhaal zullen lezen dat nog niet geschreven is!
Afijn, vandaag zou de motor aankomen. Dat was enkele keren eerder ook al zo, maar ik blijf steeds toch maar hopen. Al worden die hopen hoop steeds kleiner.
Ik zit vanaf 8 uur, ontbeten etc. , klaar om langs het warehouse (loods waar hij naar toe gebracht wordt) de formaliteiten daar te vervullen, te betalen voor hun diensten, en als twee hazewinden naar de douane te gaan (bij het vliegveld), stempelen en zo, en terug om het krat te ontmantelen.
Maar tegen de middag nog niks gehoord, en ik word nerveus! Te meer omdat het bijna weekend is, men dan vrij heeft, en nota bene het a.s. maandag een vrije dag is hier (Queen Victoria day).
Ik belde het warehouse op om alles, mocht het gaan spannen, eens goed door te spreken. Oh dear, Sue, een mevrouw die tot nu steeds een beetje de indruk geeft niet echt mee te denken met mijn kwetsbare en waarschijnlijk voor hen ongebruikelijke situatie. Maar dat geldt al helemaal voor mij. Ik weet niets van inklaren en uitklaren, of wat dies meer zij.
Dus, I repeat, ik belde haar om te vragen of zij een drill (boormachine) hadden. Ik had wel de juiste bitjes gekocht hier, en een handschroevendraaier. Maar zij antwoordde dat zij nooit het krat daar (lieten) openen, dat ik een vrachtauto moest huren, en dan kon het krat afgeleverd worden. Ik zei, maar waar dan? En waar laat ik het hout en het stalen frame?
Dat wist zij niet. Daar bleef zij bij.
Ik was er even stil van. Dan maar afleveren bij het hotel, en dan zou ik wel verder zien, dacht ik. Of bij de Calgary Triumph dealer. Die krijgen al hun motoren zo afgeleverd, waarschijnlijk.
Maar, terwijl ik uit het raam van het hotel keek zag ik een afgezet gebiedje bij een bedrijf met gescheiden grof afval, zoals banden, hout en ijzer. Ik ging meteen even kijken en sprak een man aan in een kantoor, die zei dat het daar echt niet kon, maar wanneer je van dat soorf afval hebt, en je belt de Junk removal, ze het komen ophalen voor 50 dollar. Ok, hij denkt mee. Ik ging meteen een drill (boormachine) kopen (die moest nog wel opgeladen worden, maar in een extra lang weekend moest dat geen probleem zijn). Gelukkig (?) ken ik inmiddels hier in de buurt wat winkels!

Terug in het hotel, was er een mail van onze Sue. Ze schreef dat ze de bosses zou vragen of het ontkratten een keer bij hen kon.
Hee, dat klonk beter. Het wil nog niet zeggen dat de redding nabij is, maar toch. Ondertussen was de motor nog niet binnen en was het al 13:30 uur. Douane sluit om 16, maar de uiterst aardige en goedwillende douanier die ik al enkele keren had lastig gevallen, had gezegd dat ik liefst voor 15:30 daar moest zijn. Vrijdagmiddag: filetijd! Ik wachtte, en ondertussen enigermate gedeprimeerd (Roy en Ronald, en ook Marit, zeg ik dat goed?) Skypte ik, met mijn tablet, met Odette. Ondertussen kwam er een bericht van Sue dat het dit keer van de baas mocht, dus ontkratten ter plekke. Hoera! Ik mailde terug dat ik al een schroevendraaier had. Zij weer, nu meewerkend, dat dat eigenlijk niet nodig was geweest.

Ieder geluidje van mijn telefoon bracht een paniekreactie. Toen, tijdens het skypen, weer een bericht van Sue. "The krate has arrived!" 14:30 uur.
Skype onfatsoenlijk snel afgesloten, en binnen 5 minuten was ik bij lieve Sue. DAS SNEL, ZEI ZE!  "YOU BET", zei ik.
Wat papiergedoe, dat niks voorstelde, en ik racete naar het vliegveld naar de douane. Hier en daar zeer langzaam verkeer onderweg. Kan er ook nog wel bij.
Hij keek blij, en? Yes! Zeer beetje papierwerk, klaar zei hij, en weer snel terug. BELANGRIJK PAPIER AAN SUE GEGEVEN.
Hoe krijgen we dit allemaal nog voor 16 uur gedaan?
Maar ja, in de nieuwe wereld zijn de wonderen de wereld nog niet uit, en de krat was wel (behoorlijk zelfs), maar de motor niet beschadigd, zei Sue (weet Sue dan hoe een motor er uit ziet?) en ze bracht me naar de loods. Oei, er waren inderdaad wel wat stukken uit het houtwerk, maar de motor leek niet (erg) beschadigd. En de loodshulp wist hoe hij met zijn heftruck moest omgaan. Hij wilde voor 16 uur de deur uit, zette zijn kraantje voorzichtig tegen het houtwerk, en de krat had geen schijn van kans.

Ik moest alle motorkoffers en zakken met o.a. mijn motorkleding meteen buiten de loodsdeur zetten, want hij had een verjaardag, zeet ie. Maar ik moest eerst de accuaansluitingen weer vastmaken (daar had ik sleutels voor bij de hand), startte, vroem, en ik reed de motor voorzichtig van het frame af. Dus, de motor startte zonder problemen! Ik had enkele dagen daarvoor al wel een acculader (110 Volt) gekocht, want je weet maar nooit na bijna 2 maanden stilstaan. Daar stond ik met een hoop zooi, maar met mijn motor buiten de loods. Mijn huurauto daar naar toe gereden, alle zooi er in, behalve mijn motorkleding en helm, auto naar de parkeerplaars (iedereen was ondertussen naar huis, maar dat gaf wel rust), en rustig de motor weer starten zodat de accu wat kon opladen. Maar hij doet het (goed hee Jos en Joris van Brabant Motors)!
Dan aankleden, ik zweette, het was geen transpireren meer, als een otter, en naar een benzinestation, want de tank was bijna leeg (dat moet bij zo'n transport). Motor naar het hotel, op slot, lopen naar de loods en auto, en met de auto naar het hotel. Daar alles uit de auto, motorkoffers op de motor, beetje indelen, enkele spullen voor morgen er uit, reservebenzinetankjes er op vastmaken, motor verplaatsen, op slot zetten, zeil erover, en de auto terugbrengen naar de verhuurder (wat trouwens mislukte, want men was gesloten). Boterhammetje eten, en .....
Het was een eitje, eigenlijk, om Siem maar eens te citeren. Maar het moest allemaal wel snel! En het mooiste was, dat Dear Sue, mogelijk door mijn complimenten in de mails, blijkbaar toch meedacht, en het allemaal goed kwam.
Tjonge jonge, dat was me een avontuur!
Lois, heb jij ooit zoiets meegemaakt, of jij, Mahlik?
Nou ik nog niet, maar nu wel.
Omdat ik er een wijntje op gepakt heb, e i g e n l i j k twee, vind ik dat het feest is.
We kunnen beginnen!