Weg kwijt

De temperatuur vanmorgen was prima. Beetje bewolking, wel vochtig. In de loop van de ochtend werd het warm, rond de 30 graden C. En benauwd. Dan wordt het voor mij warm met een volledige helm op, beschermende kleding, alhoewel met ventilatieritsen open.  En stevige hoge laarzen aan. Zeker wanneer je moet stoppen, of bochtige weggetjes moet rijden. Gaat langzamer en je moet toch wat lichamelijker werk verrichten.

De route ging grofweg van Weston via Cumberland naar Lewistown/Burnham (Pennsylvania). Maar bij Cumberland nam ik een verkeerde afslag, en .  . . kwam uit op een parallelroute die wel heel mooi was. Steeds had ik door de heuvels en bergen gereden, maar op grotere wegen. Niet druk, maar toch ook niet heel apart. Beetje Ardennen, of zeg maar Berg en Dalachtig. Maar nu kwam ik op een lokale weg. Boerderijtjes, geen verkeer, dorpjes en zelfs zo nu en dan 1 of een groepje motors! Dus een motorroute! Dus dat werd weer een hand opsteken. Voor degenen die het niet weten: het is in nogal wat landen de gewoonte dat motorrijders elkaar op die manier groeten. En ook hier. Dat gaat bij de Amerikaanse, lees Harley-rijders, als volgt. De rijder laat zijn hand rustig zakken van het stuur, en steekt zijn arm wat naar buiten. Dat gaat wat lui en nonchalant. Stoer, of niet! Zit er iemand achterop, dan neemt die dat over en hoeft de bestuurder zelf helemaal niks te doen. In dat geval is de passagier bijna altijd een vrouw. Maar je ziet ook nogal wat vrouwen zelf een stoere Harley berijden. Dus Odette, of andere motorenthousiastelingen, ook als passagier verveel je je hier niet, mocht dat er nog ooit van komen! En Bas, je valt hier niet echt op, want Amerikanen geven zelf bijna nooit richting aan. Dat is niet helemaal waar. Soms geven ze richting aan, maar dan pas als ze al afgeslagen zijn. Dus net als veel auto's in Nederland!

Had ik al verteld dat het hier toegestaan en heel gebruikelijk is elkaar zowel rechts als links in te halen? Op een highway komt het vaak voor dat iemand op de middenbaan rijdt, rustig aan, zich niets aantrekt van wat er om hem heen gebeurt, en dan links en rechts wordt gepasseerd. Het passeren gaat overigens ook meestal in een bedaard tempo. Kan soms heeeeeeel lang duren. Voor mij echt heel lastig om daar aan te wennen. Je moet heel goed uitkijken bij het veranderen van baan.

Vanavond viel het niet mee een motel dat niet vol zat te vinden. Er waren festivals hier in de buurt. Maar toch wat gevonden, niet erg veel verder moeten rijden. Dat is met de motor allemaal wel te doen. Vroeger heb ik met de fiets wel eens 60 km verder moeten rijden om een slaapplek te vinden, en dat na 18 uur. Maar ook dat lukte toen, en dan is een douche en het eten wel heeeeel erg lekker!

Morgen nog wat noordelijker zien te geraken, weer wat dichter bij NY. Hopelijk gaat het maandag niet onweren, wat wel voorspeld wordt. We zien wel. En komt de post uit Nederland bij de transporteur binnen.